Welkom

Welkom op de blog van Indira. Hier vertel ik regelmatig wat mij bezighoudt in de danswereld. Ik heb mijn eigen dansschool ID Dance, geef regelmatig workshops, doceer dans aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen en coördineer de Dansplus-klas bij de Stedelijke Scholengemeenschap Nijmegen. Daarnaast ben ik al jaren gelukkig getrouwd en moeder van drie bloedjes van kinderen.

donderdag 10 november 2016

Dancing through New York City

Daar zijn we weer, in de stad waar het gebeurt. Zeker op dit moment. Hoewel, helaas is het al gebeurd…the elections.

Ik kwam natuurlijk om te dansen en de reden van deze week is eigenlijk heel simpel. Het is de tussenweek van de HAN en zit precies tussen twee belangrijke ID Select optredens door. Zaterdag geknald met 10 groepen bij de Nijmeegse Postharmonie en aanstaande zaterdag met het Nijmeegs Amusement Orkest naar Helmond. Maar eerst... dansen, genieten, wandelen, zweten, leren, aanpassen, bewonderen, frustreren, weer aanpassen en glimlachen met mijn manlief. Wat een stad is het toch, ongelofelijk. De zon schijnt en de mensen zijn zoals altijd weer big, huge en working.

Opvallen
Zondagmorgen in een recordtempo mijn koffer gepakt, een jurkje, veel zwarte sokken, mijn favoriete dansbroeken en vooral kleding waarin ik NIET opval. Dat is wel een beetje het keyword hier; opvallen. In de lessen, op straat, in de metro. Mensen willen graag gezien worden. Dat wil natuurlijk iedereen want dat betekent dat je ertoe doet. Maar hier? Ik niet. Ik ben het liefst onzichtbaar in de les en ‘random’ op straat.

Het lukt ons al aardig want de hopon-hopoff-meneer spreekt ons al niet meer aan. Ha! We zij tourist af. Of hij weet dat we uit Nederland komen en dus allang een goedkopere manier gevonden hebben J.

Zo lief en relaxed
De heenreis was lang. Geen idee waarom je de ene keer 9.20 uur vliegt en de andere keer er binnen 6 uurtjes bent. Het maakt ook niet uit want de ‘vakantie’ begint al daar. Eigenlijk op weg naar het vliegveld toe, want Jack brengt ons en dat is wel zo lief en relaxed. Niks midden in de nacht op, stressen met parkeren. Nee, opstaan, meiden mee naar Groesbeek, koffers mee, meiden dikke kus en gaan.

Zondag kwamen we hier in schemer aan. De taakverdeling was duidelijk; ik regelde alles thuis (oppas, turnen, ballet, rijdschema’s, school, overblijf) en Roel regelde alles hier. En hoe; een heerlijk hotel om de hoek bij een van Broadway Dance Center en een blok van 42nd street. Yeah.

In het vliegtuig is het al feest. Gewoon zomaar film kijken. Overdag. Heerlijk. En muziekjes uittellen, luisteren en nog eens luisteren. Daar gaat vaak de meeste tijd in zitten bij het maken van nieuwe lessen. En die tijd had ik nu volop! Heerlijk.

En dan zijn we er, wow. De lampjes, de herrie, de rook, het getoeter. Het voelt als thuiskomen, haha. Maar vooral speciaal en gaaf om dit met zijn tweeën te mogen en kunnen doen.

Ander niveau
Maar, aan het werk. Thuis heb ik druk alle lesschema’s geprint (oldschool, I know) en heb een plan gemaakt. Ik stel elke keer een nieuw doel voor mezelf. Lekker dansen, maar zeker ook een les volgen waar ik ‘bang’ van ben. Een nieuwe docent, een ander niveau of een andere plek.

Dapper
Maandag begin ik daar mee. Ik heb keurig mijn huiswerk gedaan en denk dat ik de contemporary jazz van Eric Campros wel aandurf. Omdat die les ‘pas’ om half 11 begint (en wij vanwege de jetlag elkaar vanaf half 6 aan liggen te staren) besluit ik om van tevoren nog een lesje Bodyart Flow mee te pikken. Geen idee wat het is, maar het klinkt leuk. Ik geef me (overmoedig) meteen op voor een les om 15.00 uur en stap dapper (lees met buikpijn) de school in.

Het intimideert me
Zo belachelijk, volwassen vrouw, 3 kids ter wereld gebracht, toch redelijk zeker in mijn vel en leven, fan van dans en dan super benauwd om een les te gaan doen. Wat het is weet ik niet, misschien de sfeer daar. Competitief, overactief en vooral belachelijk goed. Het intimideert me, terwijl ik er niets mee hoef. Ik hoef niet op het podium, ik hoef geen audities te doen en ik hoef zeker niet op te vallen tegenover de rest.

De les start NU
Mijn eerste les is een juiste keuze, kleine setting, rustige man. Best vreemd om een danser uit Step Up 3 nu ‘namaste’ horen zeggen en op het matje voor me de oefeningen voor te zien doen. Maar het gaat goed, ik steek netjes mijn vinger op, als hij vraagt wie er nog nooit deze les gevolgd heeft en volg rustig zijn aanwijzingen. Na 30 minuten zijn we nog steeds niet van het matje af geweest en zweet ik me suf! Geen idee waarvan, aangezien we ademen en zwaaien met onze armen. Dat kost me kennelijk al zoveel moeite dat ik na ruim een uur al kapot ben eigenlijk. Als we dan ook met onze ogen dicht op het matje eindigen, kijk ik door mij wimpers naar de klok. De volgende les start NU. Ik moet eigenlijk gaan en wil niet onbeschoft zijn en weglopen maar wil zeker niet te laat in de volgende les komen. Namast…. De E is nog niet uitgesproken en ik zeg een snelle “thank you” en ren (op mijn blote voeten, met gelnagels, thanks vriendinnen!) naar de andere studio.

Einde van de les?
KAK, les is al begonnen. Ik denk dat het Eric is, aangezien hij een petje op heeft. Ik sluip achterlangs met mijn tas. Scannend naar de groep, blote voeten, sokken. Wat gaan we doen? Ik zie ze allerlei ingewikkelde armbewegingen en vraag me af of dit niet het einde van de vorige les is? Is dit een warming up of een choreo?

Dit bedoel ik nu, ik zou wel onzichtbaar willen zijn op zo’n moment. Dan poep ik zo in mijn broek en baal ik zo van mezelf. Tjee man, wat te verliezen? Ik ken hier niemand en binnen 5 minuten is iedereen mij ook vergeten. Die senior dancer die te laat kwam J.

15 jonge meisjes
Ik haak dapper in. Achterin maar niet te ver naar achter en zucht blij als ik zie dat er na mij nog 3 (1) binnen komen. Eric zegt niets en gaat door. Ergens heb ik de behoefte om “sorry!” te roepen maar het lijkt me niet de plaats en tijd. Ik zwaai mee en kijk 15 jonge meisjes in de ogen als zij ronddraaien en ik niet. Tjee man, wat ben ik oud hier in deze groep. Maakt niet uit, door draaien, ik ben hier voor mezelf. Dingen durven, dingen leren, wijzer worden en nieuwe dingen ontdekken. Waarom ook weer, vraag ik mezelf af tijdens de 4e draai in de warming up?

Het is al te laat…
De les volgt, mijn buikpijn neemt wat af en mijn lijf laat even weten wat ze van Bodyart Flow vond. AUW! Ik sta te trillen op mijn benen als we bij de tendue-oefening komen. Eric vindt het heel nodig om iedereen op releve (op je tenen voor de niet dansliefhebbers) te hebben en dan je ene been rustig via een passe, opzij naar attitude achter en weer zij en weer terug in passe te krijgen en dit alles op een been, releve! Ik zucht en probeer mezelf te herpakken. Maar het is al te laat, hij staat achter me, klaar om me te corrigeren. Hij wacht tot ik op releve sta, maar ik val er zo vaak vanaf en tril me suf dat hij het opgeeft en wegloopt. Best fijn eigenlijk. Het releve blijft wel een beetje het dingetje de heel les. Ik blijf trillen, mijn knie brandt en ik voel overal pijn. Tjonge man, het is toch zeker niet de eerste keer dat ik meer uren achter elkaar dans zeg! Dat is mijn werk.

Mega goede danseressen
Ik worstel me door de les, heb enkele succesmomentjes voor mezelf en bewonder vooral de flexibele prachtige danseressen om me heen. Als we in twee groepen moeten, zit ik bij groep 1. Normaal een eer, nu slechts een kwestie van plaatsing. Ik stond tussen twee mega goede danseressen in (kon ik mooi afkijken) op de tweede rij. Dom natuurlijk, want Eric pakt zijn telefoon en wil de choreo filmen. Natuurlijk doet hij dat met de twee meiden. Had hij even niet gedacht dat er een wiebelende veertiger tussen zou staan. Ik zweet en ben bang dat hij me vraagt of ik even aan de kant wil gaan. Hij doet het niet, aardig eigenlijk wel en na een vermoeide “thank you” loop (strompel is eigenlijk meer het woord) de les uit.

Roel zit op me wachten en kijkt me stralend aan. Wat is het toch een schatje. Lekker sightseeing NY en weer terug om me op te wachten voor lunch. Ik ga zitten en hij wacht natuurlijk vol spanning op mijn verhalen. Ik kan niets meer uit brengen dan, wacht even.

Slecht en zwak
Bij volwassen (lees ouder) worden hoort ook een manier van incasseren. Ik sta op en loop naar de balie. Ik zeg mijn les van 15.00 uur af. Met een uurtje lunch ga ik dat niet redden. Tjee wat voel ik me slecht en zwak terwijl ik altijd zeg en geloof dat juist luisteren naar je lichaam en er zuinig op zijn heel belangrijk is.

We lopen (…) naar buiten. Als we later in zonnig Central Park zitten met onze gehaalde lunch, kan ik weer om mezelf lachen. Ik kijk rond, zie de zon, de mensen en het belangrijkste; Roel. Wij zijn gewoon samen in NY, poep aan pijn aan mijn benen, wiebelende knieën of onstabiele releves. Genieten moeten we!

Dat doen, we wandelen, kijken, bewonderen en genieten.

Lekker als het lukt
En als ik wat later de Alvin Ailey school in loop, ben ik er weer. Stoer, dapper en met een mega grote motivatie. Horton is een van mijn favoriete lessen. Zwaar voor je lijf maar zo ontzettend lekker als het lukt. Als je dan ook nog les krijgt in een van de mooiste studios van de stad (6 hoog en glazen wanden aan twee kanten!) is het feest compleet. Ik geniet, bikkel en werk keihard om alle technische en fijne oefeningen netjes af te maken. Sta zowaar wat steviger op mijn benen en maak de les glimlachend af.

Daar praten we niet over
Geen idee of het de lunch is, de rust, het me erbij neerleggen of gewoon de sfeer die in deze school heerst. Hoewel Eric vanmorgen ook duidelijk vertelde dat dit een ‘safe’ place was en dat we hier waren om onszelf te ontdekken (redelijk laat op mijn leeftijd maar goed) en dat we fouten mogen maken, voelde het niet zo. Hier bij Alvin Ailey praten we daar niet over. Kleine correcties helpen je door de oefeningen heen en zelfs als de docent (mega indrukwekkende donkere danser) me on the spot zet om een correctie te laten zien, voel ik me koning te rijk. Zware ochtend maar wat een mooi einde van de dag. Ik hoop maar dat de mensen bij ons in de school zich ook zo voelen.


Bye x