Happy family in the USA

Dag 17, we zijn op de helft van onze reuze reis, en dat is het! Wat een ervaring en wat ontzettend gaaf. We hebben al zo ontzettend veel gezien en gedaan en genieten van alles, vooral van de tijd met elkaar.

Toen we de kinderen vertelden dat we deze reis wilden maken, vroeg Kai meerdere keren of het echt vijf weken met het gezin moesten zijn. USA en met name New York was al langer zijn droom, maar om nu vijf weken met ons opgescheept te zitten? Maar het was part of the deal. De meiden vonden het prima. Die vinden het al snel goed als er een zwembad is en ergens een keer een TV en een kleurboek.

Nostalgisch bruin

In onze voorbereiding (niet teveel van denken… :-)) bezochten we een camper-dag bij het reisbureau. Niet alleen mochten wij in een camper kijken, we konden er ook allerlei vragen over stellen. Onze eerste aanblik werd meteen vergoelijkt door de meneer van de organisatie; we moesten even door al het nostalgische bruin en rib heen kijken. We hebben er een leuke middag gehad, mooie tips over deze reis, lekker bij gekletst met oude bekende bij het reisbureau. Maar de gedachte aan onze drie bloedjes naast elkaar en vast geklikt tijdens de reis, was meteen de knoop die doorgehakt was. Een auto uren, hotels boeken en klaar.

… zou je denken

De verdeling tijdens onze reis is prima. De mannen doen mannendingen. Ik zit in de auto voorin naast Roel, de meiden kijken een dvd (iedere keer Huis Anubis want de rest doet het niet op dit USA systeem). Roel regelt waar we heen gaan en ik dat we alles hebben om daarheen te gaan. Niets aan het handje zou je denken. Maar gelukkig zijn wij ook gewoon maar mensen en begint het op dag 13 al een klein beetje vervelend te worden om bij elkaar te zijn. DE HELE TIJD.

RW snapt het niet

Het begon denk ik op de lange warme reis naar Yosemite. Niet geheel voorbereid, zonder water in de auto terwijl het buiten 105 graden Fahrenheit is (ruim 40 graden Celsius). En we kwamen al snel in een file. Tess werd kotsmisselijk van alle bergroutes (hadden we ook van tevoren kunnen bekijken natuurlijk…) Met het stoppen elke keer, Tess voorin, mama achterin en dus mama misselijk, werd de temperatuur IN de auto koeler. En dat was niet alleen door de airco. RW snapt niet dat de kids niet volledig genieten van al het moois wat ze buiten kunnen zien. Kai denkt dat wagenziekte net zoiets is als een imaginary friend en Jade is het na zeven uur spuugzat om helemaal achterin te zitten. Afijn tijd zo lang doorrijden dus.

Kai helpt Jade zowaar

De tweede dag gingen we al meer voorbereid te werk. Koelbox vol water, appeltjes mee, auto pillen in en genoeg plastic zakken. Al snel kwamen we in Sequoia en maakte de grote bomen, de hoge heuvels en het familie pak Oreo-koekjes een hele hoop goed. Toen we na al dat moois verderop in het park ook nog konden zwemmen in een heuse bergbeek was ik de koning te rijk. Want had ik toch niet het beste gezin ever! Kai hielp Jade zowaar door de grote stroming heen, verzoop Tess niet toen ze voorbij zwom en RW maakte me aan het lachen door gillend over de hete stenen te lopen. De zon, het beekje, het plezier; ja zo moet vakantie zijn.

Drie bloedjes van kinderen

Na twee dagen park, had RW twee dagen ‘rust’ ingelast. We hebben nog geprobeerd dit om te zetten zodat we eerder naar Las Vegas konden gaan, maar alles zat zo vol dat we besloten om in ons rust stadje Bakersfield te blijven. Echt in the middle of nowhere! Maar helemaal prima. Naast ons hotel waren alleen nog aanwezig talloze hotels, fastfood ketens en outlet stores. Maar no worries; ons hotel had fijne bedden, een lekker zwembad (prive want welke malloot gaat er nu naar buiten met 109 graden!) een fitnessruimte (Kai is echt fanatiek!) en een wasmachine (leuk, kan ik me ook nuttig maken). Niets aan het handje zou je zeggen. Ware het niet dat het 13^e dag gevoel van onze drie bloedjes nog niet helemaal klaar was. Dus vluchtte Kai na een mooie discussie waarin hij uiteraard niets deed, de fitness in. Kreeg Tess op haar sodemieter omdat ze haar ogen rolde omdat iets haar niet beviel (….) en kon ik Jade niet op de gang zetten omdat dat een beetje vreemd is in een hotel. Toen ik haar vanwege niet luisteren op de stoel zette begon ze vrolijk te zingen alsof er niets aan de hand was. Zo jammer dat opvoeden ook in de vakantie doorgaat!

50 shades voor niets gelezen

Na twee dagen relaxen was het weer tijd voor iets anders en de dag is dan ook aangekomen dat we naar Vegas mogen. De rit gaat super, eigenlijk klopt het al snel weer. Niemand zeurt meer, de koelbox is gevuld en we hebben er zin in. Als we dan ook om 14.00 uur bij ons hotel in Vegas aankomen, is ons happy holiday humeur er weer helemaal. Want wow, Vegas rules! We kijken onze ogen uit. Niet alleen in ons super hotel - met allemaal een eigen kamer, joepie! Niet voor niets 535 bladzijden 50 shades gelezen ;-) - maar ook zodra we ons hotel verlaten.

Zo’n duur ijsje?

Las Vegas, met de lampjes, de vele blote mensen, dronken mensen, bedelende mensen, gekke, vreemde, mooie, aparte en vooral VEEL mensen. We lopen The Strip op, kijken naar de geweldige fonteinshow voor het Bellagio. Het blijft zo magisch iets te zien wat je ook op TV of in de film gezien hebt. We zien de Eifeltoren, Statue of Liberty, London Eye en natuurlijk hotel New York, New York. Kai en Tess gaan samen in de achtbaan ($14 voor 58 seconden fun), Jade is verdrietig, ze is te klein maar mag met papa games doen. Kortom we kijken onze ogen uit. We eten een ijsje in Ceasars Palace, nou ja Tess en Jade want ik krijg het niet over mijn hart om zo’n duur ijsje te eten en huppelen over straat.

Bord vol humor

Wat een stad. We lopen door de casino’s waar ik Jade uitleg dat de dame op de tafel het niet heel warm heeft, maar dat doet voor haar werk. “Maar ze heeft alleen haar BH aan mam.” Ja, Jade en daar zijn we heel blij mee vandaag. De lampjes, de geluiden, de mensen en de pracht en praal. Het lijkt net echt. Toch zie je om de 10 meter een zwerver zitten. De een nog vol humor met een bord waarop staat “Give me money, now!” maar een ander met lege ogen smekend om een dollar. Het contrast is groot en we doen ons best de kinderen de juiste informatie te geven, zonder ze nachtmerries te bezorgen.

Om 22.45 uur komen we doodop aan in ons fijne hotel. We zijn kapot, zoveel gezien en zoveel gevoeld. We zijn zelfs vergeten te eten in de avond! Wat een ervaring. De kids poetsen geen tanden en vallen meteen in slaap, wij kijken elkaar aan, tevreden en wel en kruipen lekker tegen elkaar aan. Morgen is er weer een dag in Vegas… en wie weet een 50 shades moment.