Waardering, vanzelfsprekendheid en dank

In deze tijd van show komen er elke week veel verschillende gevoelens boven. Een show met ruim 600 dansers. Krijg ik natuurlijk nooit alleen voor elkaar. Daar heb je heel veel hulp bij nodig. En dat krijg ik dan ook. En dat is luxe, dat weet ik en dat voel ik zeker!

Nog beter en duidelijker

Natuurlijk allereerst mijn vriendinnen, we noemen ons de werkgroep maar zijn eigenlijk al tien jaar mijn lief en leed-delers. Alle ‘nare’ taken zoals afspraken, PR, uitzoeken, rondbellen, sponsoring en vooral veel hulp vragen, nemen zij over. Met als hoofd natuurlijk onze Adriënne die de helft van mijn hoofdspinsels verwerkt. Dit jaar nemen we extra tijd om de begeleiders eens te vragen hoe het nog beter en duidelijker voor hen kan. Heerlijk om dan van de vaste begeleiders te horen dat ze er ook nog van genieten. Wat tjee wat zetten zij een werk neer.

Achter de schermen

Omdat iedereen drukker wordt (of doet?) is het voor ons ook steeds moeilijker de juiste vrijwilligers te vinden die de zware taak als begeleider op zich nemen in ons show weekend. Niet alleen ‘pas’ je op de kids, haren, schmink, kostuums, vermaak, een luisterend oor, orde en een knuffel. Ouders mogen ‘helaas’ niet achter de schermen, die hebben wij het liefst als trouwe fans in de zaal dus dat maakt het dat we terugvallen op zussen, sportfans, nichtjes, ex-dansers, stagiaires en iedereen die maar op enig warme manier met ID Dance verbonden is.

Kan iedereen

Dan hebben we nog de knip en naaiouders/oma’s. We hebben al twee fijne knipochtenden gehad. We knippen samen de kostuums zodat de naaimoeders weer makkelijker aan het werk kunnen. Knippen kan bijna iedereen, maar wat is het fijn als er weer zoveel mensen een paar uurtjes mee bikkelen. Zo zijn er al ruim 25 sets kostuums op weg gegaan naar de naaimoeders en oma’s. Tot mijn verbazing zijn er zelfs al behoorlijk wat kostuums weer terug! Klaar om te passen!

Hoe toon je waardering?

Hoe uit je nu je dankbaarheid aan al deze (en meer) mooie mensen? Ik leer mijn kinderen iets wat ik zelf geleerd heb: Je doet niet iets voor een ander om er iets voor terug te krijgen. Je doet iets voor een ander om diegene een handje te helpen.  Een prachtige gedachte maar begrijpelijk dat dit niet altijd op gaat. En zo ontstond er bij ons de terechte discussie; wat is dankbaarheid? Hoe voorkom je vanzelfsprekendheid en hoe toon je waardering?

Bloemen

Makkelijk gedacht zou zijn; we geven alle vrijwilligers (in aanloop ruim 80, op de dagen zelf ruim 120!) allemaal en vrijkaartje. Leuk en ideaal. Dit is het echter niet, leggen mijn financiële vriendinnen dan uit. De verkoop van de kaartjes zorgt er ook voor dat we de kosten van een grote show als deze ook kunnen betalen. Een bloemetje? Keer 200… is ook niet het idee.

Ratelen

Natuurlijk hopen we ze met een warm hart en een welgemeende dankjewel in ieder geval het gevoel te geven hoe onmisbaar ze zijn. Ik zorg altijd voor een persoonlijke note zodat ik hopelijk kan aantonen hoe FIJN we alle hulp vinden. Naast kostuums, catering, begeleiders hebben we ook een decorgroep. Heerlijk hoe die creatieve gedachtes ratelen. Soms moet er echt een stop op anders hebben we straks meer decor dan we aankunnen!

Bodypaint

Naast decor hebben we natuurlijk onze spelers! Vanaf vorige week elke week in de school om hun teksten te leren, de plaatsingen te bepalen en goed op elkaar in te leren spelen. Eigenlijk allemaal  dierbare vrienden die hun kostbare tijd delen met ons. Waarom je dit zou doen, kan ik niet uitleggen. Het kost tijd, levert je niets anders op dan eeuwige roem en soms wat stress en gezonde spanning en uiteindelijk sta je blauw gebody-paint op het podiumJ. Maar afgelopen week hadden wij een nieuwe ster in ons midden… Natuurlijk probeer ik ook hem dan zoveel mogelijk het gevoel te geven dat het zo ontzettend fijn is dat hij al die tijd in ‘onze’ show steekt.

Hoe heerlijk is het dan ook als er na 2 dagen een berichtje komt waarin hij betoverd lijkt door het ID show virus. Hij voelt zich thuis en heeft genoten, nu al.

Terugkomend op de vraag hoe tonen we onze dankbaarheid, hoe laten we jullie vrijwilligers onze mega waardering voelen, hoe voorkomen we dat er ook maar iemand denkt of voelt dat we alle hulp heel normaal vinden?

Wij zetten een geweldige show neer, met stralende dansers en hopen dat iedereen dit heerlijk ID gevoel voelt!

Eerlijkheid

Opvoeden is niets aan, daar heb ik al meerdere woorden aan besteed. Jammer genoeg schijn ik er toch ook niet zo goed in te zijn als dat ik gedacht had. Ik ben gek op en van kinderen, rottige nare tieners had ik altijd het liefst. Mijn onderwijstijd bestond vaak uit het stoeien en op het ‘betere’ pad brengen van onhandige pubers. Het schijnt toch heel anders te gaan als je zelf moeder bent van een puber.

Gelukkig heb ik ook zo mijn succesmomentjes…

Mijn oudste dochter (ze wordt 10 jaar in mei) zit sinds dit jaar in de bovenbouw. Grappig genoeg in dezelfde bovenbouwgroep waar mijn zoon 2 jaar geleden uitstapte om naar de middelbare school te gaan. In het begin had ze wat moeite met haar plekje zoeken. Het is ook wat om als jonge 6^e-jaars tussen al die leuke stoere 8^e-jaars te zitten. Je wil er natuurlijk zo graag bij horen.

Gekke dingen

Omdat we dit al een keer ‘meegemaakt’ hadden, waren we erg alert. Blijf vooral jezelf, ga geen gekke dingen doen, je mag gerust nog lekker ‘spelen’ en afspreken. Afijn alle goede tips meegenomen voelde ze zich al snel als een vis in het water.

Liefde, geheimpjes, doorvertellen

Zo nam ze vorige week twee klasgenoten mee naar huis om warme chocomelk te drinken. Een grappige jongeman uit groep 8 en een zeer verstandig schatje van een 8^e-jaars. Beiden bekend en gelukkig vrij op hen gemak hier in huis. Al snel vergaten ze moeders die achter de computer zat en waren volop in gesprek. Natuurlijk ging het over liefde, geheimpjes, doorvertellen, vriendschap en wie zegt wat over wie. Met een half oor luisterde ik mee. Mijn dochter onderbrak op een gegeven moment het gesprek en stelde de mooie vraag; spelen jullie eigenlijk nog met de lego? De 8^e-jaars, beiden met een voet op weg naar de middelbare school lachten en proestten voorzichtig “Nee”. Ik ging wat rechterop zitten en was reuze benieuwd naar mijn dochters reactie hierop. Helemaal omdat ze aan een tafeltje zaten waarop een kunstwerk van lego stond dat duidelijk niet door haar 5-jarige zusje gemaakt was. “Nou, ik wel, ik vind het leuk om dingen te bouwen.”

Vol trots

ZO! En daar was het, mijn trotse moedergevoel. WOW, blijf jezelf zeggen wij regelmatig en nu doet ze dat ook nog LIVE hier bij mij in de kamer. Beide klasgenoten reageerde ook geweldig en waren zeer geïnteresseerd in wat ze dan allemaal gemaakt had. Vol trots vertelde ze over een huis, schuur en een zwembad met ligbedjes.

Ik bleef heerlijk op mijn stoel nagenieten. Soms komt er dus echt iets over! En blijft het ook hangen.

Te open en eerlijk

Trouwens, dit voorval deed me overigens wel denken aan mijn eigen ‘onhandige’ eerlijkheid. Toen ik als onzekere brugpieper al vrij vlot tot over mijn oren verliefd was op ‘de Knapste Jongen Van De School’ wist iedereen dat. Niet alleen omdat ik slechts een van de velen was maar ook omdat ik hierin iets te open en eerlijk was. En daarmee het mikpunt van de iets oudere scholieren.

Ik ben gek op jou!

Toen ik dan ook op een ochtend het plein op liep en ‘mijn stoere iets oudere klasgenoten bij ‘Hem’ zagen staan, lachend en wijzend, besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Ik zette mijn fiets weg en liep vol goede bedoelingen op het groepje af. Iedereen keek vol verwondering naar mijn heldendaad (dit was tenslotte geen terrein voor een brugsmurf). Ik schraapte mijn keel, keek ‘Hem’ aan en zei: “Je zult het inmiddels wel weten, maar ik ben gek op jou!” Zo, en weg liep ik. De hele groep schoot natuurlijk in de lach. ‘Hij’ reageerde eigenlijk heel aardig met een “Nou dat vind ik leuk, dankjewel.” Ik had mijn zegje gedaan.

Of het een handige zet was, dat weet ik niet. Maar het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben. Gewoon maar mezelf blijven, in zoveel mogelijk opzichten en op zoveel mogelijk momenten.