Praatgek

De meeste mensen die mij kennen, weten dat ik niet vies ben van een beetje praten. Mijn stem is niet alleen een van mijn werk-tools maar ook meteen mijn sterke en… zwakke kant.  Ik geloof niet dat ik extreem vroeg begon met praten maar ik was er wel al vrij snel heel goed in. 

Nu ben ik geboren onder de vleugels van een groep nonnen, die maar al te graag de hele dag met mij praatte. Dus tussen de gebeden door, werd er waarschijnlijk hard gewerkt aan mijn woordenschat.

Leuk op feestjes en partijen

Nu heeft mijn vele praten uiteraard zo zijn voor- en nadelen. Mijn vader verzuchtte vroeger wel waarom IK nu nooit mijn stem kwijt raakte en was een kei in het net iets te snel ‘ja’, ‘oh echt’ en ‘hmm’ zeggen bij een van mijn verhalen. Ik schijn het ook leuk te doen op feestjes en partijen. Ik kan ook heel vrolijk en vermakelijk vertellen over een fietsritje van 5 minuten.

Mijn achilleshiel

Helaas heeft het ook zo zijn nadelen. Zo zat ik al eens 9 weken thuis met een mega stemprobleem en heb ik 2 jaar lang 1 ½ uur per dag mijn mond gehouden om mijn stem te sparen. Mijn kinderen zijn hierdoor super goed in hints en heel vlot in mijn gedachten (of gezichtsuitdrukkingen) lezen. Mijn logopediste (de derde op rij) trok al snel de conclusie dat mijn stem mijn achilleshiel bleek. Volgens haar vond ik het ook zo nodig om tegen iedereen te praten. Stiltes maken mij nerveus. En inderdaad, ik voel me ook net iets te vaak geroepen om tegen iedereen te praten.

Kan niet mijn mond houden

Nu zijn deze fysieke klachten vervelend, maar geen last voor andere mensen, sterker nog dit geeft de mensen om mij heen ook eens de kans om wat te vertellen. Nee, een van mijn leerpunten is dat ik zo nodig ook mijn ongezouten mening moet geven, zo graag wil vertellen wat ik er van vind. En niet mijn mond kan houden als er iets gebeurt wat ik denk dat niet nodig is. Mijn jongere zus schijnt pas echt te zijn gaan praten toen ik 3 maanden in Engeland woonde (waar mijn land-lady overigens ‘silence hours’ invoerde ). Nee, ik heb mezelf aangeleerd eerst tot 10 te tellen als er een vraag gesteld wordt. Ik probeer echt al meer na te denken voor ik iets zeg en het lukt me soms zelfs om andere mensen helemaal uit te laten praten.

Borrelt naar boven

Nu is het echt niet dat ik niet graag naar andere mensen luister, in tegendeel. Ik vind het heerlijk MET mensen te praten, luister graag naar iedereen. Maar op een of andere manier heb ik altijd een mening, vind ik er iets van of moet ik er zo nodig iets van zeggen. Mijn enthousiasme begint onderin mijn buik te borrelen en gaat soms zo vlot naar boven dat ik te laat ben en alweer iets gezegd heb. 

Nare situaties

Eerst nadenken dan pas doen, adviseer ik mijn zoon. Mijn mentor gaf mij vroeger hetzelfde advies met daar achteraan: “En dan na een half uur er pas iets over zeggen.” Je zou denken dat ik al zo wijs geworden ben. Door de jaren heen kom ik natuurlijk regelmatig in nare situaties hierdoor.

“Ik ben verliefd op je”

Toen ik als jonge puber verliefd was op het stuk van de school (wie niet) en hem een keer zag smiespelen met wat vrienden, bedacht ik me dat ze het natuurlijk over die slome blonde hadden die elke keer in katzwijm viel als hij langs kwam. Om de eer aan mijzelf te houden, vond ik dat ik ze voor moest zijn en dit beter zelf tegen hem kon zeggen. Waar waren mijn wijze vriendinnen om mij te behoeden? Afijn, 2 minuten later stond ik midden in de grote jongens club voor HET stuk van de school: “Ja, je zult het wel gehoord hebben, ik ben verliefd op je.” Zijn reactie was best vriendelijk; nou dat is leuk. Ik liep redelijk rustig weg om me vervolgens de rest van de dag op de wc te verstoppen. Het werd nooit meer wat natuurlijk.

Opvoeden

Zo vind ik het ook zo nodig om mijn ongezouten mening te geven over bijvoorbeeld opvoeden (alsof ik het boek heb geschreven). Nu hebben wij in onze vriendengroep de oudste zoon maar dat geeft mij uiteraard op geen enkel front reden om bijdehand te doen. Toch hoor ik me regelmatig tegen een van hen zeggen: “Ik zou, ik deed, weet je wat…?” Pfff, moe van mezelf en mijn praatgekte.

Snelle en irritante reacties

Ook een (kleiner) nadeel is dat áls ik dan eens stil ben, mensen dichtbij toch ook wel snel bezorgd zijn. Dan moet er haast wel iets zijn. Maar de geruststelling is meteen dat praatgrage (en open boek) ik dat allang gezegd zou hebben. Sommige mensen vinden het wel irritant. Zo kreeg ik eens van een medestudente een brief (good old days) met daarin een hele lijst ergernissen. Zo gaf ik nooit eens iemand anders de kans vragen te stellen in de les, waren mijn reacties altijd zo snel dat het irritant was en liet ik haar nooit uitpraten. Ik was geschokt maar nam me vervolgens voor de volgende dagen mijn mond te houden. In de collegezaal bleef het stil, er werd geen vraag gesteld en heel onbeschoft ook geen antwoord gegeven op de vragen van de docent. Toen we in de pauze bij elkaar zaten, keken mijn medestudenten mij vragend aan maar bleef het angstaanjagend stil. Ik deed nog een poging om haar te vertellen dat het best vermoeiend was om te raden wat iemand voelde en dacht en ook niet zo heel makkelijk. Maar zij gaf aan dat het geduld vergde om door haar muurtjes te breken. Je begrijpt na 4 jaar studeren, verwaterde het contact… omdat ik ophield met bellen en schrijven.

Ik had mijn lesje geleerd, ik blijf mezelf en leer vanzelf maat te houden met mijn woorden, letters en verhalen.

Tja, ik rij zoals ik praat, ik praat in mijn slaap, schrijf zoals ik vertel, geef les zoals ik het wil. Maar ik doe in ieder geval wel zoals ik echt ben. Druk en soms best gezellig.

Baan van je dromen

Vorige week was ik te gast bij een SVO met een grote groep HAN/SBE studenten. Zij voerde een eigen versie van de musical Grease op voor deze leerlingen.

Bij binnenkomst sprak een van de docenten daar me aan. Wij kennen elkaar omdat we samen dansles hebben gevolgd. Ze vroeg me wat ik daar deed en toe ik haar antwoordde was het even stil. “Wow, jij hebt echt een gave baan”, was haar reactie. En inderdaad! Ik heb echt een gave baan.

Ik heb de luxe

Toevallig vroeg een studente die ochtend wat ik eigenlijk naast deze lessen op de HAN nog deed. Grappig, gezien dat al 4 dagdelen is en een doorsnee docent daar nog eens 4 dagdelen aan voorbereiding en vergadering bij optelt. Ik niet hoor, ik heb de luxe alleen de pracht-praktijklessen te mogen geven. Uiteraard hoort daar ook voldoende ‘thuiswerk’ bij maar dat is allemaal dans- en lesgeven-gerelateerd.

Bijna zin

Maar werken op HAN is geweldig. Dansen met ALO studenten is een van de mooiste vakken ooit. Ze zien binnenkomen de eerste les van het blok; zuchtend, balend, onzeker rondkijkend. Een enkeling die hardop durft te zeggen dat B&M (Bewegen & Muziek) echt het meest balen vak is wat ze hebben. Een heerlijke uitdaging natuurlijk om ze in ieder geval een klein beetje ‘dansgek’ te maken. Les 3 komen ze meestal al minder sjokkend binnen en ik durf wel te zeggen dat ze er bij les 5 bijna zin in hebben. De shows die de studenten vervolgens laten zien in les 8 bevestigt voor mij elke keer weer; ik heb de mooiste baan van de wereld. 

Zonder enthousiasme?

De HAN/SBE-studenten komen heel anders hun eerste les in. Zij hebben in hun eerste jaar al een kennismakingsblok Dans gehad en gaan in het tweede jaar in 8 weken een musical in elkaar zetten. Ook hier kwamen de 63!! studenten niet geheel vol enthousiasme binnen. Voor sommigen is dansen waarschijnlijk net zo’n kwelling als koken voor mij is. Hoe aardig ik mijn best ook doen, het smaakt nooit. En waarschijnlijk is dat omdat ik nooit echt mijn best doe, ik er geen geduld voor heb en… er een bloedhekel aan heb. Eten daarentegen vind ik weer een geweldige bezigheid.

Hart slaat over

Afijn; binnen 30 minuten hadden we alle rollen verdeeld. Iedereen mag kiezen. Een enkeling wordt af en toe (emotioneel) een kleine beetje onder druk fan van zijn/haar rol.  Maar uiteindelijk is iedereen aan de slag en heeft een ieder de rol gevonden die bij hem/haar past. Ook deze show in week 8 doet mijn trotse hartje overslaan. Ik doe het ze namelijk niet na; voor een volle zaal toneelspelen, teksten spreken en spelen die toch wat reacties oproepen en tot overmaat van spanning nog een kus hier en daar.

Talenten worden jong gespot

HBO-studenten; heerlijk volk. Dan is mijn donderdag bijna compleet als ik daarna naar de SSgN dansplussers ga; 26 enthousiaste VO leerlingen die onder schooltijd mogen dansen. Ook hier speelt de onzekere pubertijd regelmatig op in verschillende vormen. Te stoer voor een pasje of te onzeker om een choreo voluit te dansen. Talenten worden jong gespot en meteen gestimuleerd om nog meer lessen te gaan volgen natuurlijk. Door ook aan deze doelgroep les te geven, blijf ik mooi van alle leeftijdsgroepen op de hoogte. De tips die ik de HAN studenten geef, mag ik dan elke donderdagmiddag zelf weer gebruiken bij deze mooie gemixte klas.

Dat is ook een van de redenen dat ik regelmatig workshops blijf geven (dat en het feit dat Adrienne me gewoon indeelt omdat er gewerkt moet worden ). Op de werkvloer blijven en zelf tegen allerlei situaties aan blijven lopen, houdt me alert als docent.

Ik poets de wc’s

De dag dan vervolgens afsluiten in mijn eigen fijne dansschooltje. Tja wat doe je daar nu eigenlijk allemaal, vroeg een maatschappelijk stagiaire aan mij. Mijn antwoord is altijd; ik poets de wc’s. Dat is eigenlijk niet altijd zo, maar om een indicatie te geven dat een dansschool niet alleen bestaat uit dansles geven. Maar daar de luxe hebben om alle leeftijden les te mogen geven is natuurlijk de pracht afsluiting van een dag of week.

Dus op de vraag; wat doe je nu eigenlijk nog naast die lessen; ik GENIET… de hele dag door. Ik mag de hele dag, elke dag precies doen wat IK leuk vind. Namelijk lesgeven en dansen, mooier wordt het leven niet!

Voor de sceptici, zwartkijker, glas-half-leeg mensen onder ons; natuurlijk heeft zo’n droombaan ook wel eens een nadeeltje. Terwijl ik dit schrijf, zit ik namelijk met een domme knie blessure wachtend op de uitslag van een MRI. Afhankelijk zijn van je lijf is dan een klein smetje in deze mooie ‘rode’ wolk. Maar… dan heb ik weer alle tijd om een blog te schrijven. 

Expert meeting; vereniging of commercieel bedrijf?

Vandaag was ik uitgenodigd voor een expert meeting in Utrecht vanuit het LCKA.

Een expert meeting klinkt natuurlijk heel mooi; een bijeenkomst van experts. In juli was ik op een expert meeting bij Artez. Met allemaal pracht dansdocenten praten over de toekomst en visie van Artez. Nu waren het cultuur mensen pur sang. Niet alleen de mensen van LCKA maar ook vanuit heel het land vertegenwoordigers van het vak; cultuur.

Positief ingesteld?

Een leuke jongeman leidde deze middag. Leuke baan lijkt me, samenvatten, alert blijven en vooral zorgen dat het clubje creativiteit-gillers niet door elkaar praatte. De middag begon met het invullen van een blaadje vol verwachtingen. Hoe vond ik dat het dusver stond met de samenwerking van scholen en cultuurinstellingen. Nu ben ik van nature volgens mij redelijk positief ingesteld dus uiteraard vulde ik in dat we op de goede weg waren. 

Verhit

Na het invullen van de 5 vragen (verwachtingen, oplossingen, knelpunten) stelde de spreekmeester iemand een vraag en diegene mocht meteen zichzelf voorstellen. Gelukkig maar, want ik kwam na 40 minuten dwalen in Utrecht city op zoek naar de Kromme Nieuwe Gracht (die niet na oude gracht volgt, weet ik nu) redelijk verhit aan en had geen tijd gehad om mezelf aan iedereen voor te stellen. Leuke verrassing dat ik als eerste mijn mond open mocht doen en mijn gedachten mocht delen.

Leuke anekdote tussendoor; terwijl ik dit typ, zit ik in de trein van Utrecht naar Nijmegen. Tenminste dat dacht ik… in het echt zit ik in de trein naar Rheden. Gewoon omdat ik simpelweg op het station iedereen maar achterna de trein in liep zonder te kijken! Totdat de conducteur zojuist mijn kaartje controleerde vroeg hij waar ik naar toe ging. Niet te bijdehand antwoordde ik: “Met jou mee naar Nijmegen.” De rest van de coupe had lol natuurlijk en ik stond binnen 5 minuten op station Veenendaal om terug naar Driebergen-Zeist te gaan. Tjonge wat een meelopende typje ben ik toch.

Wat is ons bestaansrecht?

Afijn, tijdens deze meeting kwam meerdere keren de vraag naar voren of het mogelijk was om professionele cultuur bedrijven te laten samen werken met de verenigingen. Hardop vroeg ik mijzelf af waaronder wij vallen. Wij hebben een dansschool waar mensen lid van zijn, maar geen subsidies van gemeentelijke instellingen die ons helpen bestaansrecht te hebben. Wij functioneren redelijk als een vereniging. Ik geloof graag dat wij wat doen voor de wijk, buurt en de medemens, maar daarnaast weet ik dat we professioneel zijn. Niet alleen door het aantal diploma’s in de school en vooral ook door onze manier van werken en benaderen. De conclusie van mijn medecultuur-mensen was dan ook dat ik (wij dus) in een grijs gebied zaten.

Kijk breder

Een beetje beduusd liet ik dat op me inwerken. Grijs is toch de kleur van net niet, tussenin, tegen grauw aan, kleurloos. Daar voel ik me toch helemaal niet in. Zilver grijs daarentegen ben ik voor; glitter sprankels en stralend. Toen de discussie over knelpunten en de zoektocht naar oplossingen verder ging, kwamen we op de term win- win situatie. De terechte mening was dat iedereen breder moest kijken; de basis- en middelbare scholen moesten verenigingen toelaten om zo te zien wat er allemaal op cultuurgebied in huis is, maar vooral ook omdat wij allemaal verantwoordelijk zijn voor de cultuur-omgeving van de kinderen van de toekomst. En de verenigingen (wij?) moesten niet alleen kijken naar het aantal nieuwe leden die een workshop op kan leveren maar ook juist naar wat we voor en met elkaar kunnen betekenen. 

Moreel

Terwijl de gemoederen gezond opliepen, kreeg ik het idee van een andere planeet te zijn. Ik denk JUIST aan de morele aspecten bij de workshops die ik/wij doen. Dansende kids=cultuur=plezier=fijne gedachtes=kennismaking met een passie/hobby=blije kids=worden blije partners=blijde ouders= fijne samenleving.

Op mijn vraag hoe negatief het anders zou zijn, kreeg ik het mooiste antwoord van de dag; kennelijk ben jij wel al zo positief bezig dat je die andere kanten helemaal niet ziet. Jij bent al verder gaan kijken. Kijk en noem dat nu maar eens GRIJS!

Fatsoen

Regelmatig kom ik laat thuis, nog vaker plof ik dan even naast Roel op de bank en het aller-vaakst moet ik dan meekijken naar iets voetballerigs op TV. Een voetbalwedstrijd, een voetbal analyse of nog leuker een voetbalprogramma. Je voelt hem al, ik geniet daar ontzettend van...

Schofferen

Zo zag ik vorige week een stukje TV waarin een wijze meneer, die echt heel nodig naar de kapper moet, een voetbalcoach schoffeerde. Hij bleef maar tekeer gaan over deze meneer. Volgens mij de coach van het Nederlands elftal en een ergernis voor velen. Ik keek met een half oog, lette niet heel goed op want meestal wacht ik op een juist moment dat ik zou kunnen of mogen zappen.

Zelf respect?

Vanmorgen toen ik de krant las (zaterdagmorgen 08.10 in alle rust, dochter 1 is turnen, dochter 2 ligt dan al in het zwembad en de mannen liggen nog in bed) was er een aardig artikel over onder andere deze show. De journaliste wees ons terecht op het feit dat we allemaal zoveel bezig zijn over respect op de velden, respect voor en vooral ván de jeugd en alle nieuwe regels omtrent gedrag op en naast het veld. Maar hoe zat het met ons eigen respect?

Dit kan echt niet

Terecht werd ook de uitzending erbij gehaald waarin de groep mannen de voetbalcoach met de grond gelijk maakte. Ik voelde me even op de vingers getikt. Ik had tenslotte dezelfde uitzending gekeken en nog geen moment gedacht of gevoeld dat dit echt niet kon. Misschien te moe, of niet geïnteresseerd, maar het viel me wel tegen van mezelf.

Superleuke kick off

Toevallig had ik namelijk de ochtend daarvoor nog een discussie gehad over respect en wel van een groep eersteklassers (de zogenoemde ‘brugsmurfen’) tegenover onze nieuwste docente Mariëlle. We waren daar te gast en startten na een superleuke kick off ook de intro-lessen. De eerste groep die de workshop binnenkwam, was zo ontzettend druk dat de cameramensen (die er waren vanwege een promofilmpje en de leerlingen hiermee natuurlijk ook triggerde ) er zelfs stil van werden. Natuurlijk was het enthousiasme samen met hormonen en stoer gedrag, maar van respect was er even geen sprake.

Huh?

Verbaasd was ik dan ook dat de desbetreffende docent die erbij stond geen stappen ondernam om de klas tot orde te roepen. Toen ik hem hierom vroeg, vond hij het respectloos om de dansdocente te onderbreken. Een verschil van mening leek me. In mijn ogen waren we deze workshop te gast. Uitgenodigd en ingehuurd om een dansles te geven. Natuurlijk zou het een mooi ideaalplaatje zijn als de jeugdige schatjes meteen respect zouden hebben, dat was misschien ooit (vroeger? Haha!) toch iets sneller het geval. Nu waren ze ver van onder de indruk van de, voor hen onbekende, dansjuf.

Maar is het ook geen respect dat we als collega’s elkaar ook steunen? Elkaar helpen en dan met hetzelfde doel. Kids leren om respect te hebben door zelf met respect te handelen.

Bijdehante tips

Tjee dat klinkt oud, wijs of misschien wel verstandig. Misschien zou ik een reactie moeten schrijven aan de krant met een excuus dat ik ook niet op zat te letten en het maar liet gebeuren daar op TV, misschien omdat ik de beste voetbalcoach ook echt vervelend vind. Misschien moet ik veel wijze bijdehante tips geven aan mensen waar we te gast zijn, misschien…

Moet ik gewoon lekker zelf het goede voorbeeld geven. Want ach; verbeter de wereld en begin lekker bij jezelf, met respect en fatsoen. 

Zussen

Het zal niemand ontgaan zijn dat ik twee zussen heb. Eigenlijk zijn we met meer; omdat vriendin Adriënne geen broers of zussen heeft, hebben we haar geadopteerd. Ze grapt altijd dat het een vreemde adoptie is, aangezien ze bij reisjes overgeslagen wordt. Maar in ons hart hoort ze er helemaal bij. En natuurlijk heb ik nog een lieve schoonzus! Hebben WIJ eigenlijk een lieve schoonzus, want ook Noortje is al zolang bij ons dat we echt niet anders weten.

Apart trio

Dat het heel special is om zo’n band met je zussen te hebben, realiseer ik me steeds vaker. We zijn een apart trio. Vroeger zaten we elkaar regelmatig in de haren. Mijn jongste zus werd als last gezien en later als troef omdat zo’n klein blond zusje het erg leuk deed bij de stoere mensen. Later was het leeftijdsverschil dusdanig dat ik ging trouwen terwijl zij haar diploma nog moest halen. Onze middelste zus zat er fijn tussen in. Greep de kans om op ons jongste zusje ‘te passen’, om vervolgens redelijk in de ‘olie’ door dit zelfde jongste zusje naar huis gebracht te worden.

Onuitwisbaar

Waarschijnlijk heeft het verlies van papa op veel te jonge leeftijd ons nog dichter bij elkaar gebracht en het verlies van Remco (de man van ons middelste zusje) de onuitwisbare band compleet gemaakt.

Magische tijd

Nu we ‘ouder’ worden, realiseren we ons steeds meer hoe eigen en fijn we het samen hebben. We hadden al een ‘zussen’ bankrekening om eens wat nachtjes weg te gaan maar vorig jaar namen we een reuze stap door met zijn drieën naar New York te gaan. Middelste zusje over de oceaan, wie had dat gedacht. Zij had vroeger al heimwee als ze bij de overburen sliep dus dit was een mega stap! En wat voor een, een magische tijd, een nooit te vergeten reis en wat hadden we het fijn met zijn 3 in the Big Apple.

Wie zorgt er voor de hond?

En vorige week mochten we weer, iets dichterbij maar toch weer heel speciaal; een weekje Malta. Zomaar weer met zijn drieën. Extra speciaal omdat er nogal wat organisatorische zaken aan vooraf gingen. Wie zorgt er voor de hond, de dansschool, de kids en wanneer kunnen we weg? Luxe genoeg werken we alle drie in het ‘onderwijs’. Heftig door het jaar heen, maar ideaal als het om vakanties gaat.

Drie control freaks

Mensen die ons een beetje kennen, kunnen zich zo’n vakantie helemaal voorstellen. Zoals Roel zegt; drie control freaks bij elkaar. En dat klopt. We menen alle drie zo meegaand te zijn, zo open en passen ons zo makkelijk aan. Tuurlijk… dat is ook zo. Als het allemaal maar wel op een bepaalde manier gebeurt!

We lijken in zoveel dingen op elkaar, niet alleen uiterlijk (kennelijk, aangezien we daar meestal op aangesproken worden) maar ook de stem, woordgebruik, lach en trouwheid. Maar oh wat zijn we in sommige dingen verschillend.

De kunst afkijken

Beiden zusjes houden van water en zwemmen, ik vind water lekker om te drinken en prima om af te koelen maar terwijl zusjes zich vermaken op een tweepersoons luchtbed (foto’s zijn te koop J) lig ik uren te bakken en te kijken. Daarentegen als we de avond in gaan, zitten mijn twee zussen perfect in de make-up, pracht outfits; een plaatje dat klopt. Ik bedenk dan dat ik ook maar een jurkje aan doe en smeer wat mascara op. Kijk de kunst af bij mijn jongere zussen en loop beduidend minder ‘af’ er vervolgens achteraan.

Veel te groot hoofd

Vreemd is het dan ook dat beiden zussen na al dit werk 1.000 foto’s maken en er GEEN EEN goed genoeg vinden. We wisselen weer van opstelling (lees:  ik sta voor en zij vechten nog een beetje om de plekjes links en rechts van mij?) Dan gaan ze vervolgens ook al die foto’s uitvoerig bekijken om er alleen maar negatief over te doen. Dikke billen, gekke bovenarm, nee die kin, gekke haren, nee veel te groot hoofd, die jurk klopt niet,  zie ik er zo uit.

Echt ongelofelijk, vooral omdat beiden kennelijk niet doorhebben dat er al 100 mensen voorbij komen die vol bewondering naar ze kijken.

Spullen kwijt

Dat blijft dan ook de discussie, overigens een van de weinige die we hebben. Middelste zusje kan niet ontspannen, heerlijk hoe ze na een paar uurtjes zon (zij is dan overigens net zo donker als een weekje zon van ieder ander) heen en weer begint te wiebelen op haar bedje. Daar verdenken mensen mij altijd van, maar het tegendeel is waar. Ik kan het beste ontspannen. Slaap ook overal en voel me overal thuis. Jongste zusje bijna… hilarisch hoe zij haar spullen laat slingeren om ze vervolgens kwijt te zijn omdat middelste zusje ze alweer opgeruimd heeft. Ja, daarin voelt ze zich overal thuis.

Ik wil eten!

Qua eten lijken we ook niet op elkaar, na het ontbijt (zij wit en ik bruin brood) is het toch al snel 14.00 uur voor ik aan geef toch echt honger te hebben. Sterker nog; terwijl beiden dames ver in de zee op hun bedje dobberen, moet ik een gekleurde doek gebruiken om ze terug te seinen omdat ik toch echt iets te eten wil. Eten kunnen we alle drie goed, het patroon is gewoon iets anders.

We passen ons aan

Pietlutten zijn het ook, haren worden drie keer opnieuw gedaan en zelfs door mij ’met liefde’ gevlochten haren worden net zo makkelijk weer los gehaald. Oorbellen liggen uitgestald, handdoekjes worden opgerold, bedjes rechtgezet. Ja, dat heerlijke autisme hebben we ook alle drie. We zijn een leuk stel. Ik raad niemand aan met ons mee op vakantie  te gaan. We redden het prima zo, passen ons aan, aan elkaar. Gaan met, met elkaar, en doen alles, voor elkaar.

Ja we hebben het luxe, en het blijft speciaal. Niet makkelijk voor iedereen zo’n drie eenheid maar vooral heel warm en heel speciaal.

De Dansgroep

Het zal de meesten van jullie niet ontgaan zijn dat onze ‘dansgroep’ stopt. Misschien heb je het gezien op de beamer tijdens de laatste show, misschien heb je het tranendal achter de schermen meegekregen. En misschien lees je het nu en denk je: “Ach tja, dat gebeurt…”

Nou bij ons dus eigenlijk niet. Dansers bij ID zijn voor het leven. Niet omdat ze altijd blijven dansen, maar omdat de meeste een plekje in ons hart veroveren wat blijvend is. Onze dansgroep heeft nooit een eigen naam gekregen, we wisten er nooit een en vonden het eigenlijk wel prima zo. Iedereen wist over wie het ging en in onze communicatie was het ook prima. Onze dansgroep is geen ‘gekozen’ dansgroep. Natuurlijk was het geen vrije inloop maar de oorspronkelijke meiden, zijn gewoon gebleven. Ze bleven en werden ouder, beter en hoorden gewoon bij de school.

Daar staan we voor

Zij verzorgden optredens, workshops, hielpen mee achter de schermen, losten gaten op waar nodig en waren er altijd om te laten zien waar wij als ID voor staan. Natuurlijk varieerde de inhoud, maar minimaal. De enkeling die ons heeft ‘verlaten’ deed dit uit studie/werk-overwegingen en daarbij komt dat de meeste regelmatig terug/langs komen.

Kleine meisjes…

Qua dans keken de kids op tegen deze dansgroep. Zij waren degene die de meeste uren volgden en zij waren diegenen die er altijd waren. Een mooi verhaal maar, waarom stoppen we dan nu?

… worden groot

Tja, zoals ik al op de beamer zei; kleine meisjes worden groot. De meeste studeren en enkele zijn afgestudeerd en hebben een baan. Een enkeling woont nog in de buurt maar de meeste komen vrijdagavond vanuit hun stad onze kant op reizen. De vraag of we met zijn allen verknocht zijn aan dansen of aan de dansschool is dus een veel gestelde vraag het afgelopen jaar. Studeren kost tijd, de kostbare tijd die overbleef werd (gelukkig) besteed aan de vrijdagavond. Maar met zulke meiden red je zelfs in anderhalf uur keihard werken niet alles meer; techniek, kracht, flexibiliteit en natuurlijk choreo.

Werk, school vriendjes

Eva vond werk in Utrecht, Roos een topbaan in Amsterdam, Jody werkte al elke vrijdag en sjeest zich suf om nog een stukje les mee te pikken. Neem daarnaast de studerende, werkende en verkering hebbende meiden en dan is de les al snel te kort. Aan inzet ligt het niet, nooit. Gevoel al helemaal niet. Maar prioriteiten veranderen, werk, school, vriendjes!

Warme fundering

Als ik het zo opschrijf, klinkt het allemaal heel logisch. Tjee, voelde het ook maar zo. Want wat je niet leest is dat dit niet zomaar meiden zijn; dit zijn MIJN meiden. Door dik en dun, de warme fundering van onze school en inmiddels onmisbaar in mijn persoonlijke leven.

Nieuwe garde

We blijven lekker dansen, nog steeds op vrijdagavond. Minder druk, minder ‘moeten’ en vooral lekker dansen en genieten. Niet meer compleet maar wel samen. Natuurlijk met een optreden hier en daar en zeker als ondersteuning en voorbeeld voor de nieuwe garde. Maar vooral samen!

Want zoals ik al zei; eenmaal ID dansgroepje… voor de rest van het leven in mijn hart.

Lieve Eva, Roosje, Jody, Nath, Bibi, Manouk, Lot, Maud, Eline, Kelly en Anies (Lin en Kwebbel)… dankjewel!

Nog vier weken!

Redelijk onrustig word ik wakker, zal Roel opstaan of zal ik de kids naar school brengen. RW draait zich om en vraagt of ik op ga staan. Ja, genoeg te doen dus hup uit bed.

Vissengraat

De ochtenden blijven hetzelfde, of er nu 24, 16 of 4 weken voor de show zijn. Meiden rennen rond en besluiten net twee minuten voor we de fiets moeten pakken, dat ze toch een ‘vissengraat’ willen in hun haar en Kai is allang op school als wij aan de boterham zitten. Uiteraard valt de beker melk gemiddeld vier keer per week om dus de vloer is ook schoon.

Verheug me

Terug van de fiets (koud!) kom ik thuis. Waar zal ik beginnen? Eerst maar eens de mailbox legen. Nog aanvragen voor kaartjes; elke dag! Dat geeft een fijn gevoel. Er zijn meer mensen die zich verheugen (of emotioneel verplicht zijn?).

Glimlachend ontvangen

Mijn to-do-lijstje vult zich goed. Ook het boodschappenlijstje met kostuums is geordend en duidelijk. Morgen gaan we naar Amsterdam om hopelijk de laatste kostuums compleet te maken. Normaal zit ik al vroeg in de muziek, liedjes uittellen, dansjes maken. Maar de liedjes zijn bedacht, een nieuwe warming-up is van de week glimlachend ontvangen en de enige dans die nog afgemaakt moet worden is uiteraard die van ons; de docenten.

Telefoon kapot

Roel komt de trap af, hij moet aan het werk. Ik probeer hem nog over te halen even mee te rijden naar de stad maar hij heeft het te druk. Ik ook en eigenlijk helemaal voor de stad maar mijn telefoon is kapot (oeps, gevallen). De achterkant was al in stukjes maar daar had Maudje een mooi hoesje voor mij omheen gedaan. Gisteren viel hij weer, tjonge en nu heb ik glas aan mijn vingers. Stad is niet erg; genoeg te halen nog. Dus in de auto, zingend de stad in. Ik kan namelijk erg goed rotondes rijdenJ en parkeren op het dak van de Molenpoort. De telefoonmaak-meneer zegt dat het binnen 30 minuten klaar is. Rennen dus.

Kan ik niets mee

15 paar witte sokjes, 10 keer paarse/fuchsia sokjes en nog 18 basis zwarte sokjes. Bij de Hema kijkt de jongedame me vreemd aan. Ik heb een dansschool zegt ik vol trots. Nog begrijpt ze het niet want ze knikt een beetje vreemd. Kan ik niets mee; mensen die niet over de voorstelling met me willen praten, kunnen beter over 4,5 week terugbellen. Volgende stop is de natuurwinkel; de laatste vitamines en natuurlijk tips want onze sportmasseur Angele werkt daar. Ik krijg dan ook een drankje Magnesium mee  voor stijve spieren (moi?) en wat smeersels. Uiteraard weet Angele alles van deze laatste maand en wenst me veel succes. Ik ben blij met haar aangezien de halve werkgroep/cast nog op de bank komt bij haar voor het zover is.

Ze kijkt vreemd

Dan haast ik me naar de drogist; op zoek naar verf om de sokjes in de juiste kleur te verven. Ook hier kijkt de kassajuf erg vreemd als ik verf vraag om in de wasmachine te doen. Ze hebben de juiste kleur niet dus ben ik er weer zo weg.

Geen uniseks

Bij de telefoonwinkel heeft de meneer mijn zwarte telefoon vervangen voor een witte. Niet omdat ik wit mooier vind maar om Roel te irriteren. Hij vindt het echt niet kunnen als man en vrouw aan uniseks spullen doen. Bij deze; gelukt J.  Ik doe nog een poging de conversatie richting de voorstelling te draaien door te vertellen dat ik hem eigenlijk alleen voor muziek gebruik maar ook deze meneer heeft het te druk.

Lekker taartje

In de auto (met nog een mooie blauwe plumeau die ook van mijn lijstje af kan) rijd ik door de straat van Sid & Liv. Ik bedenk me dat als er  een plaatsje is voor de deur ik nog mooi even scones kan halen (niet op het lijstje!). Ik heb weer geluk en sluip naar binnen. Ha, zegt de vriendelijke meneer, hoeveel wil je er? Mmmm, tja we zijn er bekend (om de scones?!). Terwijl ik ook een lekker taartje voor Roel uitzoek, maakt de meneer mijn dag goed. “Hoe is het met de voorbereidingen”? Jaaa!!! Dan heb ik toch 4-scones-baktijd- om lekker even over de voorstelling te praten. Leuk.

Geen tijd!

Ik rijd mijn auto uit de parkeerhaven en bedenk me dat ik even langs Podium moet, kostuums kijken voor de docenten. Ik doe een heftige poging de auto in een veel te krap parkeerplekje te parkeren, wat niet lukt ondanks mijn handige piepjes in de auto. Ik rijd om de hoek en ook daar is geen plaats. Dan kijk ik op de klok en zie dat ik geen tijd meer heb. 12.00 uur thuis lunchen was de afspraak. Ik geef iets harder gas en rijd het Keizer Karelplein op. Ik stagneer net na het frietkeetje en kijk naar rechts… De Schouwburg.  Wow…

De rest van de weg naar huis fantaseer ik over de vrijdag voor de show. Wat zouden we nu aan het doen zijn, zou ik me net zo happy voelen, spannende kriebels nemen het over.

Thuis ligt er een briefje; Laura bellen ivm broeken/kostuum docenten. Heerlijk… weer lekker verder over de voorstelling praten.