Afscheid nemen

Het hebben van een dansschool die groeit, heeft heel veel voordelen. Het is uiteindelijk een groot feest met alle zakelijke zorgen van dien. Een groot nadeel (behalve die zakelijke zorgen) is dat er ook steeds meer dansers stoppen. Zo nam ik door de jaren heen gemiddeld elk maand wel afscheid van een danseres. Soms voelt of er veel meer gaan dan komen, maar Roel benadrukt dat dit natuurlijk ook te maken heeft met de groei. De aantallen worden op alle vlakken groter.


Liefdevol en kwetsbaar
Afscheid nemen blijft iets heel moeilijks. Met name van de danseressen die jong gestart zijn en op een leeftijd komen dat ze of iets anders willen doen of er geen tijd meer voor hebben of willen maken. Dit maakt me een liefdevolle juf maar ook een hele kwetsbare. Soms neem ik me voor niet meer zoveel te hechten aan de leerlingen maar voor ik de gedachte goed en wel bedacht heb, is het al weer te laat. Leerlingen zitten zo snel in mijn hart dat ik de gedachte dat ze eens gaan stoppen liever wegstop.


Het nest verlaten
De ervaring leert ook dat diegene van wie je het dit minst verwacht, het eerste gaan. Het is iets heel moois, meiden die hun vleugels uitslaan en die ik zomaar groot en volwassen mag zien worden. Toen ik nog maar 3 groepjes had, verlieten een paar groter geworden meiden het ‘nest’. Pijnlijk omdat dit de eerste keer was. Er hebben destijds ook heel wat tranen gevloeid. Mooi is dat deze zelfde meiden inmiddels weer terug gekomen zijn in de versie van jonge moeders die lekker komen sporten. Wat een mooi compliment. 


Zo heb ik ook  meiden die in een keer niet meer kwamen en langzaam van het toneel verdwenen, meiden waar je het ziet aankomen en waar het proces langzaam verwerkt kan worden en zelfs een enkele danseres die je misschien liever ziet gaan omdat het plezier er totaal niet meer in zit.


Onbeschrijfelijk pijnlijk
Maar de meest pijnlijke zijn de meiden die bij ons ‘groot’ en ‘goed’ worden… en gaan. De laatste jaren heb ik er een paar zien (en moeten laten) gaan waarbij het proces alles behalve te verwerken viel. Zo heb ik een van mijn lieve danseressen een gevecht zien voeren met haarzelf, haar lijf en geweten. Vanaf de zijlijn staan en zien hoe iemand zichzelf niet meer in de hand heeft en langzaam zichzelf beetje bij beetje kapot maakt, is onbeschrijfelijk pijnlijk. Na een heftige tijd kwam de niet te vermijden beslissing; stoppen met dansen. Wat een gemis, niet alleen haar prachtige dansen maar ook haar geweldige geklep en gezelligheid. Wat een groots genot dan ook dat ze inmiddels opgekrabbeld is tot een sterkte prachtvrouw met bijna alle touwtjes in handen. Dansen doet ze (helaas) niet meer, maar af en toe ons hartje verwarmen in de dansschool wel.


Droom achterna gaan
Volwassen worden valt niet mee en blijft herkenbaar en heftig. Een andere danseres die een wereld in stapte vol haat, nijd en vechten voor je plekje wilden wij eens waarschuwen voor deze harde wereld. Dom natuurlijk want als je jong en enthousiast bent, zie je geen beren op de weg en wil je die al helemaal niet horen als je je droom achterna gaat. Er ontstond een vreemd afscheid waarbij niet alleen de nodige tranen vloeiden, maar ook best vervelende gevoelens. Leuk en mooi is te kunnen volgen dat het de juiste weg is en dat haar droom uitgekomen is, tenminste op dansvlak. Of je uiteindelijk gelukkiger wordt van deze (soms harde) volwassen danswereld vraag ik me wel eens af. Hopelijk denkt ze nog eens terug aan dat plezier wat ze al had als klein, ietwat verlegen meisje op het podium bij ons. Dat plezier vasthouden in het naleven van je passie is de kunst.


Dansen voor eeuwig?
Daarmee kom ik meteen op mijn laatste afscheid; een van mijn danseressen stopt omdat de lessen, mijn lessen haar niet meer kunnen uitdagen en motiveren. Niet geheel onverwacht maar toch weer pijnlijk en naar. Ook omdat de spiegel die je jezelf als docente moet voorhouden weer eens wordt opgepoetst maar ook omdat je kennelijk als ervaren docent niet alles in de hand hebt. Na de pijn in mijn buik komt dan ook het besef; ik zal altijd afscheid blijven nemen natuurlijk. Dansen doe je niet eeuwig en als je dat al doet, dan zoek je dat uiteindelijk op een ander vlak. Je horizon verbreden is een goede zaak. Altijd van dezelfde juf les hebben, is niet aan te raden natuurlijk. Van meerdere docenten verschillende stijlen proeven maakt je uiteindelijk een rijker mens. Dit zijn natuurlijk woorden die spreken vanuit mijn wijze gedachtes, mijn hart besluit namelijk elke week weer de deur op slot te doen en mijn lieve dansers NOOIT meer te laten gaan…

Ondernemen

Ondernemen zit in je bloed, is een gezegde dat ik wel eens gehoord en gelezen heb. Vol bewondering lees ik dan over geslaagde missies, grote investeringen, gewaagde stappen en te maken offers. Zelden herken ik iets.

Vrijwillig les geven
Je zou denken dat ook ik een ondernemer ben, met een goed lopende dansschool, 10 topdocenten als collega’s en een volle agenda. Toen ik op mijn 15^e startte met lesgeven, omdat ik jongere zusjes  heb die musicaldansjes nodig hadden, ging ik hiermee door tot ik 22 was. Ik kreeg de zaal gratis omdat ik de lessen ook vrijwillig gaf. Mijn eerste ‘onderneming’ was er een met 50 kinderen en mijzelf als een vrolijke juf.

Langzaam groeide we, naar een gehuurde ruimte en een te verwaarlozen lesbedrag om de kosten te dekken. Toen we 6 jaar geleden een eigen ruimte kregen met onze dansschool voelde die onderneming vooral als spannend.

Geweldige jeugd
Ondernemen zit niet in mijn bloed, mijn ouders hebben altijd vrijwilligerswerk gedaan. Wij hadden geen auto, geen telefoon en geen ouders die al vroeg de deur uit gingen om naar het bedrijf te gaan. Niets gemist, ik had een geweldige jeugd en leerde dat andere mensen helpen een rijke onderneming was.

Werk zat
Toen ik al jong verkering kreeg met de zoon van ondernemers, leerde ik vooral dat je altijd moest werken. Lagen wij op zaterdagmorgen uit te rusten van een leuke avond uit, haalde (schoon)moeder ons gewoon uit bed omdat er gewerkt moest worden. Het was ook geen vraag, wilde je deel uit maken van dit gezin, dat moest er gewerkt worden. Naast een fijne eigen zaak, was er ook nog een leuke fotostudio, kortom werk zat. Was ik thuis gewend gewoon elke dag om 18.00 uur te eten (want papa moest die avond nog werken) hier was het gerust 21.16 uur voor ik eens wat te eten kreeg.

Beslissing doorgedrukt
Nu ouder (?) en wijzer (??) zie ik dat ik geluk heb gehad; the best of both sides.

Manlief zag het overnemen van een onderneming totaal niet zitten dus werd de boel uiteindelijk verkocht. Hoe grappig dat jaren later juist dezelfde man de beslissing doordrukte om onze huidige onderneming naar een volgende level te brengen.

Tranen in de auto
Ben ik nu een ondernemer? Na elk bezoek aan onze accountant waar ik zo graag een schouderklopje zou krijgen, eindig ik met tranen in de auto. Doen we het wel goed? Is dit de manier? Elke keer als ik beslissingen moet nemen betreft collega’s die me soms dwingen duidelijker te zijn, voel ik me een vreselijk persoon. Elke workshop aanvraag die binnenkomt, moet via administratie, via ‘de zakelijke’ weg. Vervolgens volgt er regelmatig een discussie waar mijn woord van passie vecht tegen het woord van realiteit.

Werk in plaats van hobby
Maar kennelijk werkt onze onderneming; het gaat goed en het loopt. En mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn dansers en collega’s maakt me vanzelf stapje voor stapje zakelijker. De stap om destijds uit het onderwijs te stappen om volledig voor de dansschool te gaan, vond ik angstig. Ik had zo ontzettend veel plezier in dansles geven dat ik bang was dat dit plezier misschien wel weg zou gaan als het werk zou zijn in plaats van hobby.  Vooral als het een zakelijke onderneming zou worden.

Trots
Niets is minder waar. Wat ben ik trots op deze onderneming die langzaam zakelijk wordt. Ik krijg zelfs inmiddels een salaris, uit mijn hobby, mijn passie voor doen wat je zo ontzettend leuk vindt.

Bij deze verander ik dan ook het gezegde; ondernemen zit niet in je bloed, ondernemen zit in je hart… in ieder geval in mijn hart.